Rozdział 2 - Hermiona Granger & Nowy początek

W tym samym czasie daleko od tego brudnego i nieprzyjemnego miejsca była rodzina. Rodzina ta nie była zbyt bogata, ale nie czuli się przez to gorsi. Mieli bowiem coś więcej niż pieniądze, mieli siebie i swoją miłość. Rodziną tą byli Weasley’owie. Byli oni rodziną czystej krwi, choć nie obchodziło ich to, ponieważ uważali, że takie coś jak gorszy status społeczny jest całkowicie zbędny. Artur i Molly Weasley to kochające się małżeństwo czarodziejów. Owocami tej miłości są ich dzieci. Jak to z genami bywa, odziedziczyli po rodzicach rudy kolor włosów i piegi. Mieli wiele przyjaciół, takich jak sam HARRY POTTER lub ALBUS (PERSIWAL WULFRYK BRIAN :>) DUBLEDORE! Ich dom nie zaliczał się do tych urodziwych, lecz ciepło i bezpieczeństwo, które im dawał wiele znaczyło. Oczywiście jak w każdej rodzinie były spory i kłótnie, ale mijały one tak szybko jak się pojawiały. Na piętrze domu był pokój najmłodszej z Wealey’ów – ich córki Ginevry (lepiej mówić do niej Ginny, przynajmniej wtedy nie postraszy Was upiorogackiem J!). Po mimo małej ilości funduszy rodzinnych potrafiła zawsze świetnie wyglądać i podkreślić to, co w jej urodzie jest najładniejsze – a mianowicie piękne, choć czasem upiorne zielone oczy... można by stwierdzić, że ma coś z kota, dzikiego kota. Swój pokój dzieliła ze swoją najlepszą przyjaciółką – Hermioną Granger, najmądrzejszą uczennicą od czasów Roweny Ravenclawe. Dziewczyna zmieniła się od czasów ukończenia szkoły, inaczej patrzy na świat oraz inaczej postrzega samą siebie. Już nie ubierała się w za duże swetry otoczone burzą splątanych ze sobą brązowych włosów. Teraz wyglądała jak piękna, młoda kobieta, która wie czego chce i ile jest warta. Siedziała właśnie przy toaletce kończąc swój delikatny, ale obowiązkowy makijaż, czyli korektor pod oczy, maskara na długie, ciemne rzęsy, wiśniowy błyszczyk do ust oraz róż na policzki. Popsikała się mgiełką truskawkową i wpatrywała w swoje odbicie. Widziała atrakcyjną nastolatkę, z długimi już nie splątanymi, a lekko falowanymi włosami. Do tej pory dziękowała Merlinowi, a właściwie Ginny, że znalazła ten eliksir-szampon, który teraz cały czas używała i jest nim zachwycona. Idąc dalej zobaczyła ładnie wydepilowane łuki brwiowe, które nie są już tak zaniedbane jak kiedyś. Pod nimi zauważyła wielkie czekoladowe oczy, błyszczące szczęściem niczym reflektory na koncertach mugolskich. Cieszyła się, ponieważ wreszcie skończy trudny dział w swoim życiu miłosnym… ale o tym potem! Niżej zgrabny nosek, a jeszcze niżej pięknie wykrojone, malinowe usta. Widziała, że dziewczyna, której się przyglądała uśmiechała się do niej z tym samym blaskiem. Pojawiły się słodkie dołeczki w zaróżowionych policzkach. Hermionę z transu obudziła Ginny, która chciała dostać się do toaletki.

- Mionka! No ruszaj się, bo nigdy nie wyjdziemy na śniadanie! – powiedziała rozżalonym głosem rudowłosa.

- Denerwuję się… wiesz... na dole pewnie spotkam Rona i… - urwała speszona – nie chcę, żeby miał do mnie pretensje, ale też nie chcę go okłamywać… - zebrało jej się teraz na histerię.

Nie płacz głupia! Sama się w to wpakowałaś, choć wiedziałaś, że nic do niego nie czujesz! – myślała rozgorączkowana szatynka.

- Hermiono. – zaczęła zdecydowanym głosem Ginny – Wiem, że to mój brat, ale wiem też, że Ty jesteś dla mnie ważna… o ile nie ważniejsza! Dlatego też jestem po Twojej stronie i myślę, że dobrze robisz mówiąc mu o zakończeniu tego związku… - skończyła łagodnym głosem, po czym przytuliła przyjaciółkę.

Jeszcze chwilę porozmawiały na temat tego co mogą dziś zrobić i z uśmiechami na twarzach zeszły na dół. W kuchni byli już prawie wszyscy. Pani Weasley kręciła się to tu to tam podając coraz to nowsze przysmaki. Prawdziwy skarb – pomyślała Hermiona patrząc na matkę rudzielców. Dziewczyny przywitały wszystkich serdecznie, po czym usiadły, aby zacząć zajadać tosty z dżemem. Hermiona ugryzła pierwszy kęs, po czym zorientowała się, że nie ma Harry’ego… i Rona. Jej zdezorientowanie szybko uległo zmianie, gdy do kuchni weszli chłopcy. Ron od razu kierował się do krzesła obok Miony, aby pocałować ją w usta. Dziewczyna wymijająco zatkała się tostem, więc chłopak musiał nacieszyć się policzkiem. Hermionę drażniło bardzo, że Jej ,,chłopak” pozwala sobie na tak bezpośrednie rzeczy przy wszystkich… może nie złościłoby Jej to, gdyby go kochała? Już sama się w tym gubi… Zebrała się na odwagę i po skończonym posiłku zawołała dyskretnie do Rona:

- Słuchaj… chciałabym z tobą porozmawiać czy możemy… - szepnęła, lecz nie dane jej było skończyć.

- Jasne Hermiś! Mów! – krzyknął Ron, jakby to, że mówiła do niego cicho, a co za tym idzie miała to być rozmowa prywatna nie miało znaczenia.

- Ron..! Chciałabym z tobą porozmawiać na osobności… - nalegała Hermiona, tracąc po woli cierpliwość.

Po kilku minutach marudzenia chłopaka, że musi wstać wreszcie udało jej się wyciągnąć go z pokoju. Poszli w kierunku ogródka. Dziewczyna denerwowała się bardzo, ale musiała mu to wreszcie powiedzieć, musiała to skończyć, póki  nie narobiła mu zbyt ogromnych nadziei. Jej rozmyślania przerwał Ron:

- Hermiś – jak ona nienawidzi tego przezwiska, pomyślała – o co chodzi? – spytał niczego nieświadomy rudzielec.

Ostatni wdech i zaczyna.

- Ron… posłuchaj mnie. Jesteś świetnym chłopakiem, przyjacielskim, pomocnym. Czuję się przy Tobie bezpiecznie i naprawdę bardzo Cię lubię, ale… - urwała i popatrzyła mu w oczy – Nie jesteś chłopakiem dla mnie, Ron. Nie chodzi o to, że zrobiłeś coś nie tak… - dodała, gdy zobaczyła, jak próbuje protestować – Chodzi o to, że nie czuję do Ciebie tego, co powinna czuć dziewczyna zakochana w tym jedynym. Ja Cię po prostu lubię. Jesteś dla mnie przyjacielem, Ron. – urwała i czekała na Jego reakcję.

Twarz Rona z rumianej zrobiła się czerwona, z czerwonej fioletowa… Hermiona nigdy nie widziała, aby człowiek tak potrafił, ale też nie spodziewała się tego co nastąpiło potem. Ron zamachnął się i z całej siły uderzył dziewczynę w twarz. Siła i prędkość ciosu ścięła Mionę z nóg. Poczuła piekący ból na policzku i ciepłą, lepką substancję na ustach… krew. Już chciała popatrzeć co się dzieje na poziomie stojącego człowieka, ale nie zdążyła, bo dostała kopniak w brzuch. Cierpienie jakie ją przeszyło zagłuszyło wszystko wokół. Sparaliżowana czekała na kolejny cios, który nie nastąpił. Otworzyła po woli przestraszone oczy i zobaczyła, jak Ron został ubezwładniony przez Harry’ego, a Ginny była obok niej i klęczała, mamrocząc zaklęcia leczące. Siniak zszedł, ból brzucha także. Ranka na ustach zakleiła się zostawiając lekką kreskę zeschniętej krwi. Ból fizyczny zniknął, ale psychiczny trzymał się jej kurczowo i nie chciał odejść.

- Ty wredna jędzo!!! – krzyczał Ron bijąc na oślep wszystko co popadnie – Oszukałaś mnie! Mogłem mieć każdą, która wpadła mi w ręce, ale byłem przy Tobie! Zdradziecka szlama! – wrzeszczał wulgarnie rozwścieczony rudzielec.

Hermiona po mimo bólu, powstrzymała cieknące łzy i poszła do pokoju, który dzieliła ze swoją drobną przyjaciółką.

W tym samym czasie wokół Nory zaczęły pojawiać się czarne postacie wychodzące z rosnących niedaleko pól pszenicy.

- Śmierciożercy!! – krzyknął zszokowany Harry, po czym wyciągnął różdżkę w geście obronnym.

Puścił Rona, który już nie chciał walczyć z przyjacielem, lecz wyżyć się na wrogach. Było ich sporo. Dziesięciu, a może piętnastu? Nieważne… nas było mniej – pomyślał zdenerwowany rudzielec. Zaalarmowani krzykiem Wybrańca domownicy wyszli szybko na środek ogródka, aby stoczyć bitwę. Tylko na jaką bitwę? Po co oni atakują? – te myśli z pewnością przemknęły przez nie jedną głowę. Jak na komendę wszyscy śmierciożercy ruszyli do ataku. Bezlitośni. Byle tylko wykonać polecenie Czarnego Pana.

W tym samym czasie, gdy zdezorientowani Weasley’owie i ich przyjaciele chronili siebie nawzajem pewien blondyn miał w głowie jeden cel. Zdobyć jakiegoś przyjaciela Potter’a. Draco wiedział o tym, że gdy uda mu się wykonać to zadanie zostanie pochwalony przez Czarnego Pana, a co za tym idzie będzie na wyższej pozycji, z której miał prawo – przynajmniej tak myślał -  stawiać warunki o dobre traktowanie swojej matki. Wreszcie mógłby dać Jej trochę szczęścia – odpoczęłaby od tego wszystkiego i ten potwór już by Jej nie skrzywdził. Rzucając zaklęcia ominął całą bitwę wkraczając do domu. Za nim jak cień podążał Jego przyjaciel – ciemnoskóry Blaise Zabini. Jeszcze przez chwilę obserwował przez małe, zakurzone okno co się dzieje w ogródku – wielki huragan kolorowych zaklęć w powietrzu – po czym wraz z przyjacielem rozpoczęli wspinaczkę po piętrach. Z tego co widział przed całym zajściem szlama Granger i jej psiapsióła Wiewióra poszły do domu. Żałosna ta Granger… jest tyle samo warta jak ten Wieprzlej, który ją uderzył. –pomyślał wrednie blondyn. Momentalnie zacisnął pięści, aż paznokcie wpiły mu się w skórę. Nikt nie powinien bić kobiet – pomyślał wkurzony – nawet takiej szlamy, jak Granger. Usłyszał pewien szmer na piętrze po którym właśnie chodzili. Dał znak Blaise’owi, aby był gotów, po czym szybko wyciągnął różdżkę i celując na wprost, kopniakiem otworzył drzwi. Zobaczył oszołomione dziewczyny, które nie zdążyły choćby pisnąć, bo rozległ się wspólny krzyk chłopaków:

- Obscuro!!*

Obie dziewczyny próbowały ściągnąć z siebie opaski, lecz na marne były ich trudy. Nikt po za właścicielem zaklęcia tego nie zrobi. Bezradnie biegały po pokoju próbując odnaleźć się wzajemnie, ale zamiast tego Ginny przewróciła się o własne buty, a Hermiona nieświadoma tego co robi szamotała się z szafą w kącie pokoju. Obaj chłopcy po mimo masek, mieli rozbawione miny. Szybko jednak się opanowali i zdecydowanym krokiem podeszli do dziewcząt oraz łapiąc je w pasie teleportowali się do miejsca zbiórki – dworu samego Lorda Voldemorta.

* Zaklęcie, które sprawia, że na oczach przeciwnika pojawia się czarna opaska, przez którą nic nie widać. Zdjąć ją może tylko rzucający zaklęcie.**

** Nie wiem, czy tylko rzucający zaklęcie może ją zdjąć, ale w moim opowiadaniu tak właśnie pasuje :)!

I tak oto rozdział 2 za mną. Myślę, iż historia powoli nabiera tempa i przygoda rozkręci się na dobre. Oczywiście zachęcam do komentowania (Wasze opinie wiele mi pomagą) oraz obserwację bloga, aby żaden post Wam nie umknął! :)

~~~

Sunny Dreamer <3